Ik ben niet naar bed gegaan voor die tijd en dat was maar goed ook! Toen ik om 23:30 de andere ging roepen waren ze net in hun eerste diepe slaap en liepen daarna rond als zombies.
Tim en Gerrit namen de uitkijk, Gary en ik namen het stuurwiel. De wind was gaan liggen, de temperatuur redelijk, natuurlijk stikkedonker en de sterrenhemel (voor zover zichtbaar door de gaten in de wolken) spectaculair.
De kompasroos wordt van onderen aangelicht en dat maakt de cijfers nauwelijks leesbaar. Ik kon de cijfers zonder bril dus niet lezen, maar dat hebben we opgelost door Gary de cijfers te laten oplezen, terwijl ik stuurde.
Verder weinig spectaculair, alsmaar rechtuit en het halfuur was redelijk snel om. Tijdens de tweede wacht stonden Gary en ik op de uitkijk op het voordek in het stikkedonker. Het enige zichtbare waren 2 lichtbakens in de verte die de splitsing van het Beagle kanal in een noord en zuid tak markeren. Daar draaiden we de noordelijke tak in om vlak daarna het anker te laten vallen in een kleine baai "Caleta Olla" oftewel Pot baai. Een heel kleine baai met prima beschutting tegen de zuid-wester winden. Tegen de tijd dat het anker viel lagen wij al in onze bunk. Om 04:00 zat onze dienst erop en aangezien er toch niets viel te zien zijn we er direct ingedoken, Gary achterlatend voor de eerste ankerwacht.
's morgens om 08:00 kwam ik aan dek met uitzicht op een prachtig kleine gletscher " de Holland Gletscher" die blijkbaar uitmondt in een klein meertje.(S 54,9 W 69,1), maar vanaf het schip onzichtbaar.
Rond 09:00 begon het shuttlen. Met 2 Zodiacs werd de hele (trainee) bemanning aan land gebracht om vervolgens onder leiding van Jordi aan de wandeling omhoog te beginnen. Redelijk ongerepte natuur, alhoewel het pad niet voor de eerste keer gebruikt werd. De prachtige mossen vormen dikke lagen sompig veen en als je er dus opstapt trap je de bovenlagen kapot en pers je het erin opgehoopte water eruit. Binnen no-time is zo'n pad dus een kletsnatte, gladde en modderige bedoening waarlangs de hele groep zich een weg naar boven zocht.
Jordi zette er direct de sloffen in en het lint van rode en gele jacks werd langer en langer. Het doel bleek de top van een heuvel te zijn, maar die werd slechts door enkelen gehaald, in ieder geval niet door deze 4 oudjes die op 3/4 van de tocht bleven steken maar ook vandaar een spectaculair uitzicht hadden over de gletscher, het gletschermeer, maar ook de "Europa" in het Beagle kanaal en de verschillende tall ships die nog steeds voorbij komen.
Na terugkomst aan boord kwam zowaar de zon door de bewolking en konden we aan dek napraten en zelfs de lunch nuttigen (heerlijk pompoensoep). Na vertrek hebben Gary en ik weer aan het roer gestaan tot 14:00 uur. In de tussentijd passeerden we de ene (prachtige) gletscher na de ander met name als de Franse gletscher, de Duitse - de Roemeense etc. Ongelooflijk hoe indrukwekkend de natuur hier is.
Na de wacht zijn we massaal de kooi ingedoken om de nachtwacht weg te slapen.
Om een uur of 4 waren we weer aan dek. Prachtig weertje en intussen voeren we op een noord-west verlenging van het Beagle kanaal. Langzaam aan komen de rotswanden steeds dichter bij elkaar om uiteindelijk min of meer dood te lopen waarna er rechts een nauwe doorgang is naar stuurboord naar een spectaculaire gletscher "Seno Garibaldi" (Garibaldi is de naam van zowel de "inlet" als de gletscher als ook de grot). (S 54,6 W 70,0)
Langzaam varen we door het drijfijs afkomstig van de gletscher om uiteindelijk pal voor de gletscher tot stilstand te komen Terwijl we dichterbij kropen kwam een tweede kleinere gletscher in zicht rechts van de grote, maar eveneens spectaculair.
Snel het diner genuttigd (18:00) en direct daarna gingen de Zodiacs shuttelen naar een grote diepe grot tussen de 2 gletschers in. Een grot is maar een grot, maar de tocht tussen de ijsschollen door laverend, de prachtige kleuren van de gletscher, het kraken en knallen ervan is enorm; wat een power, wat een beelden.
De grot was ook enorm. Jordi, onze gids was er al eens eerder geweest, maar dit was de eerste keer met een groep toeristen. Diep in de grot is de rots verpulverd, stof bijna. Heel veel leisteen, weinig rots. Aan de ingang is veel meer rots, helemaal grillig en geaderd. Hier moeten enorme krachten bezig geweest zijn.
Met de laatste boot kwam Gluhwein en ook Sirius (de scheepshond, een Friese Stabij van 6 maanden) aan wal. Sirius viel natuurlijk direct in het water, maar zo te zien kon hem dat niet veel schelen
Ook de terugtocht was spectaculair: een tochtje onder een heldere hemel, een halve maan boven de besneeuwde bertoppen en het schip tussen de ijsschotsen, kortom; een prachtig gezicht.
Aan boord nog even toegekeken hoe we ons langzaam uit het ijs werkten en uiteindelijk rond 21:00 uur naar binnen gegaan voor warme koffie. Vanavond geen wacht! We krijgen rust van Klaas!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten