30 maart 2010, Punta Arenas (nogmaals)

Rond 11:30 zijn we het schip en de oprukkende toeristen ontvlucht en zijn met een bus die eigenlijk voor de Gloria (Colombiaans opleidingschip dat bij ons aan de kade ligt) bedoeld was 18 km meegereden naar het centrale plein in de stad.
Punta Arenas is een grote stad (schattingen onder de bemanning lopen uiteen tussen 150.000 en 300.000) met een universiteit, theater, musea, kortom: de hoofdstad van Chileens Patagonië.
De stad ziet er ook uit als de omgeving; ruig en aan erosie onderhevig. Geen mooie stad, integendeel. Het oudere gedeelte zier er zonder meer verveloos uit met een stevige hoeveelheid achterstallig onderhoud. Maar er zijn ook aardiger nieuwe gedeeltes.

We hebben wat door de hoofdstraat gewandeld, geld gepind (1 euro = 710 pesos), de kleine winkeltjes bekeken en ons echt als toerist gedragen, dus souvenirs gekocht. Helaas had ik de batterij van mijn filmcamera aan boord laten liggen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik nauwelijks aandrang heb gehad om hier uitgebreid te filmen.

Culinair hoogtepunt van deze trip was het nuttigen van de grootste Chileense sandwich, een broodje 2x groter dan een McDonalds broodje, varkensvlees, gebakken ei, kaas, ham, sla, guacomolo en happen maar.

De toegevoegde foto is met mijn telefoon gemaakt. De kwaliteit is niet erg goed, maar het standbeeld  is van Hernando de Magelannes, de ontdekker van de straat van Magellaan die schepen een veiliger route biedt binnendoor in plaats van rond de Kaap. Hij is dus eigenlijk de grondlegger van deze stad aan de vaarweg die zijn naam draagt.

Dit is voorlopig weer de laatste blog. Morgenvroeg om 07:00 uur vertrekken we uit Punta Arenas en zijn dan buiten bereik van het internet. Ik verwacht eigenlijk pas in de buurt van Valparaiso, zo rond 14 april, weer contact te kunnen maken.

Tot dan!!

30 maart 2010, Punta Arenas

De tocht naar Puenta Arenas, meer dan 100 zeemijlen, duurde de rest van de dag, de nacht en de hele morgen. Merendeels op de moter, tegen de noordenwind in.
We boffen geweldig, het is nog steeds prachtig weer, kalme zee, nauwelijks deining. Het was dan ook een prima dag voor ......kliminstructies!!
Tja, we zijn trainees op een 3 master en je kunt zo'n schip niet zeilen zonder af en toe het want in te gaan en de zeilen te zetten, of weer op te bergen. En ook ik was dus de klos!
Je staat in eerste instantie wat met knikkende knieën te kijken naar de capriolen van de bemanning in de
masten en op de ra's, maar vervolgens heb je zelf zo'n klimtuig aan (met veiligheidshaken) en ben je op weg naar boven. Het eerste platform is een hindernis, omdat je naar buiten moet klimmen (achteroverhangend dus) alvorens op het platform te komen. Het tweede platform haalde ik niet. Ook hier moet je een vreemde draai maken en jezelf door een kleine opening persen, maar zodra ik kracht zette met mijn benen en gedraaid bovenlijf voelde ik m'n rug. Dit is leuk en het uitzicht fantastisch, maar ik wil nog graag 2 weken mee en het liefst niet plat op m'n rug. Ik blijf dus onder het tweede platform, maar dat geeft me wel toegang tot de lagere ra's en eigenlijk is het enorm leuk om helemaal naar buiten te gaan langs de ra, tot het punt dat je eigenlijk alleen water en geen schip meer onder je hebt. Er zijn wel foto's gemaakt, helaas zijn die mislukt (dus ik moet het nog een keer overdoen!!).

Het laatste stuk voeren we onder vol zeil (show!!!) en rond 15:00 uur legden we aan in Punta Arenas. Behoorlijk grote Chileense stad. Heel vervelend: de haven is een eind buiten de stad en er zijn geen shuttlebussen geregeld door de organisatie. Dat wordt dus lopen of een taxi nemen. De andere schepen zijn hier al langer en, terwijl ik dit schrijf, worden voorbereidingen getroffen voor open schip. Vriendelijk verzoek: ga lekker de stad in en kom vooral niet terug voor lunch of diner!
Dus dat gaan we ook doen! Dadelijk vertrekken we naar de stad, souvenirs kopen, kaarten versturen, kortom: de toerist spelen.
Zal vanavond een korte update geven. Morgen vertrekken we alweer, de andere schepen eerst, wij weer als
laatste.
Heb bij deze blog een kopie van de kaart aan boord gedaan, zo krijgen jullie enig idee hoe we ons door  dit gebied slingeren.

28 maart 2010: Parry Bay

Het schijnt zondag te zijn. Geweldig hoe die tijd voorbij vliegt zonder dat je werkelijk in de gaten hebt welke dag van de week het is.
Vanacht slecht geslapen. Ging er na de ankerwacht pas om 02:30 in, moest er een paar keer uit om te plassen en om 06:00 uur werd het anker alweer gehesen. Kwam er om half negen uit en tijdens het ontbijt zag ik links en rechts van me opnieuw de bergen en de gletschers. In de zon aan stuurboord, donker en mistig aan bakboord.
We varen op de motor ten noorden van de Cordillera Darwin, de laatste uitloper van het Andes gebergte. We zijn weer akelig dicht bij Ushuaia, alleen deze bergketen scheidt ons van de stad.

Buiten gekomen werd ik als eerste getrakteerd op een prachtige gletscher in de volle zon aan stuurboord en een halve regenboog uit de nevel voor de boeg. Geweldig die contrasten, je hoeft je hoofd nauwelijks te draaien om die 2 uitersten in een oogopslag te zien!

Het schip zit in zware ijsvelden, regelmatig voelen we het schip trillen als ze een wat grotere schots niet kan ontwijken. Als je goed luistert naar het voorbij drijvende ijs, hoor je het krakelen: hetzelfde geluid wanneer je een ijsblokje uit de diepvries in je drankje doet, maar dan op grotere schaal. Het diep onderkoelde ijs breekt van de gletscher en komt kakelvers en krakend in veel warmer water aan ons voorbij drijven!
Tegen 11en kwamen we aan het eind van Parry Bay. Hier geen expeditie, alleen maar dit enorm imponerende gezicht op 5 verschillende gletschers. Opnieuw die enorme verschillen tussen zon en schaduw zijde en die indrukwekkende vergezichten. Van de brug begrepen we dat de Chileense loodsen weer met de handen in het haar zaten. Volgens hun kaart zitten we in in de gletscher en ze hebben dus geen idee. De dieptes die wel staan aangegeven zijn vaak niet goed, dus het eind is dat Klaas zelf aan het roer staat en bepaalt hoever we varen.
Vlak voor lunch zijn we omgekeerd (dit was alleen maar sightseeing), hebben ons weer een weg gezocht door het ijs en vervolgens onder zeil het fjord uitgevaren. Het waaide behoorlijk, zelfs zonder zeil maakten we al helling, maar het zijn vooral vlagen. En hoe dichter bij het ijs, hoe krachtiger; naarmate we verder van de gletschers kwamen, hoe meer zeil we gingen voeren. Dus flink wat werk aan de lijnen, de rode wacht was aan dek van 12:00 tot 14:00.
Lunch was trouwens fantastisch: uiensoep met toast en geraspte kaas en de verse Jacobsschelpen van gisteren met een heerlijke saus; nooit zulke lekkere Jacobsschelpen gehad (sorry schat....)
Om 14:30: 3 bellen. Jordi met de mededeling dat we tegen 17:00 vanmiddag eerst Albatros eiland gaan verkennen, met het schip. Als ze er nog zijn (de Albatrossen) gaan we aan land, indien niet gaan we iets verderop opnieuw op bezoek bij zeeolifanten.

We gaan inderdaad om 17:00 aan boord van de Zodiacs: er zijn een paar late nesten albatrossen gesignaleerd. We gaan aan land helemaal aan het end van de Seno Almirantazgo, in een heerlijk zonnetje. De temperaturen lopen wederom op tot zo'n 8 graden en je vraagt je af waarom je al die slecht weer uitrusting moet dragen. De landingplek wordt afgeschermd door grote slierten kelp waar we doorheen moeten laveren om op een rotsstrandje te landen. Vandaar klimmen we in stilte omhoog om over de top van een heuvel bij een steile wand te komen waartegen een aantal jonge en oude albatrossen zitten. Net als de zeeolifanten, laten ze zich weinig gelegen liggen aan bezoekers. We naderen ze tot op 10 meter en niet een maakt aanstalten om weg te vliegen. Ze kijken wat en verder vinden ze het best.

Op de terugweg in de zodiacs was natuurlijk de zon weg en was er een redelijke wind opgestoken. Het effect was een aardige golfgang en ondanks dat we minder passagiers aan boord namen (meer gewicht achterin waardoor de boeg omhoogkomt) kregen we toch aardig wat water over voordat we weer aan boord waren. Ik zat natuurlijk voorin en mocht het meeste water happen. Redelijk koud!!!! Ik was dus blij toch mijn slecht weer uitrusting te hebben aangedaan!!
Terug aan boord (19:00 uur) was het tijd voor het diner: Spaghetti met tomatensaus. Als toetje: 2 schijven ananas, slagroom en chocolade vlokken, hmmmmm.

Hierna gaan we op weg naar Punta Arenas. Komen daar waarschijnlijk pas aan na de lunch morgen. Blijven daar 2 nachten en gaan dan weer verder. Moeten nog wel wacht lopen (van 20:00 tot middernacht).
Wederom dolfijnen voor de boeg. Had ik dat al gemeld????

PS: O ja, hebben vandaag de vuile was ingeleverd. Elke cabine mag 1 netje was inleveren, dus het blijft bij ondergoed en sokken.

26/27 maart 2010: Marinelli Gletscher

Wacht van 08:00 tot 12:00.
Begon met regen op de uitkijk, maar 2e wacht aan het stuurwiel was droog en aan het eind van die wacht zagen we nog net een paar pelsrobben.

Vanuit Beagel kanal op de hoogte van de 72 Westerlengte hebben we een klein stukje over de Pacific Ocean gedaan om vervolgens weer landinwaarts te gaan op een NO - O koers.
Om 12:30 zat ik aan de Beerenburg ter ere van de verjaardag van Larry (gepensioneerde medewerker van McDonnell Douglas).
Via Canal Magdalena komen we in de "Est de Magellanes" om direct stuurboord uit te gaan in het " Canal Cascada". Dit kanaal is werkelijk spectaculair. Cascada staat voor waterval en dat is het ook. Waar je ook kijkt zie je hangende gletschers die hun smeltwater in 10-tallen watervallen naar beneden storten. Jammer dat het laat was en de schemering al was ingevallen, want onder de zon moet dit spectaculair zijn.

27 maart 2010
Zijn gisterenavond om 22:00 nog voor anker gegaan. Ging om 22:30 naar bed en daar lagen er al 3 te snurken: ouwe mannen!.

Om 06:00 werd het anker weer gehesen (1 uur voor zonsopgang) en de reis voortgezet. Aangezien we wacht hadden zijn we maar opgestaan en met een verse kop koffie in de hand zijn we aan dek gegaan: fris maar mooi. Geen wind, vlakke zee, half bewolkt met daar tussenin die prachtige sterrenhemel.

Natuurlijk duurt dat niet lang. 5 km verder kom je achter een eiland vandaan en zit je weer vol in de wind. Of het trekt plotseling weer dicht en begint het weer even te regenen.
Om 08:00 uur was de wacht weer over. Niet veel hoeven te doen omdat de Chileense loods zelf uit het smalle kanaal wil varen. Nou ja, smal: het is breder dan het Hollands Diep!

De maten zijn hier trouwens allemaal een stukje groter. Het lijkt op Zweden, maar de eilanden zijn (veel) groter, de bergen (veel) hoger, de doorgangen (veel) breder. De Zweedse scheren zijn een soort van madurodam van Patagonië, maar dan zonder gletschers!
Vlak voor de lunch kwamen we aan op de plaats van bestemming, de gletscher Marinelli in Ainsworth Bay, een van de snelst smeltende gletschers van Chili, 7 km in de laatste 30 - 50 jaar. Het gaat zo snel dat de meest recent geupdate kaarten van 1998 nog gletscherijs aangeven op de plaats waar wij nu voor anker gaan, terwijl we een verrekijker nodig hebben om de gletscher zelf te zien!

Na de lunch stonden we weer gepakt en gezakt aan dek om met de Zodiacs aan land te gaan. De expeditie werd echter vertraagd door de verschijning van een vissersboot. Blijkbaar wilde Marianne (de kok) verse vis want even later vertrok een Zodiac richting vissersboot met aan boord een van de Chileense loodsen. Na enig heen en weer gepraat kwam de vissersboot langszij en werd een krat met verse vis (zalm, sardines en Jacobsschelpen) aan boord gebracht in ruil voor een tray bier, een krat wijn en een aantal verse broden: geen slechte ruil mag ik wel zeggen!!!!
Toen de vissers weer vertrokken werden we aan land gezet om direct tegen een aantal gigantische zeeolifanten aan te lopen die elkaar wat lagen te imponeren in ondiep water. Mijn god wat stinken die beesten! en ze maken het geluid van een slecht startende buitenboordmoter. Maar wat een indrukwekkend gezicht, oog in oog met deze giganten op een strandje vol met drijfijs in helder maar ijskoud gletscherwater met daarin de grootse kelpplanten die ik ooit gezien heb.
Toen iedereen aan land was en we nog wat meer zeeolifanten gezien hadden, hebben we een korte wandeling gemaakt in een landschap vol met kronkelende stroompjes en .......beverdammen.
Bevers horen helemaal niet thuis in Patagonië, maar zijn hier blijkbaar geïntroduceerd door Canadezen (samen met de bisamrat) die hier een mooie gelegenheid zagen om extra pelzen te kweken. Wegens gebrek aan natuurlijke vijanden doen die het hier extreem goed, zo goed dat ze nu als een plaag worden beschouwd. Deze jongens knagen in een jaar meer bomen om dan dat er hier weer in 5 jaar aangroeit, dus dat gaat niet lang goed. De dammen die ze bouwen zijn overigens wel indrukwekkend!
Na de wandeling werden we met de Zodiacs overgezet op een eiland waar we opnieuw met zo'n 20 zeeolifanten werden geconfronteerd. Ze trekken zich overigens weinig aan van al die belangstelling. Trekken lui een oog open om je in de gaten te houden, brullen een keer maar blijven verder rustig liggen. Het is het eind van het paarseizoen en eigenlijk liggen ze te wachten tot ze klaar zijn met verharen, hun nieuwe bontjas weer hebben om dan terug te gaan in het water waar ze de rest van het jaar verblijven.
Na terugkomst aan boord hadden we een heerlijke maaltijd van vers gevangen vis, met salade en een gepofte aardappel met mayo. Om de vingers bij af te likken!
's Avonds een lezing gevolgd van Silke (een van de deck-hands) over de historie van Kaap Hoorn en een film gezien over hoe het er aan toe ging op de generatie van enorme stalen, vierkant getuigde schepen die er soms tot 2 maanden over deden alvorens ze er in slaagden rond de Kaap te gaan. Angstaanjagend gezicht: wij hebben zeldzaam geboft met het weer. Zonder het te weten hebben Juliette en ik zo'n schip gezien: in Travemünde bij de uitgang van de haven. Ik weet nu hoe het er aan toe ging op zo'n schip!!!
Rond een uur of 11 gingen we voor anker in een stikdonkere Parry baai met behoorlijke windvlagen. Had samen met Gerrit ankerwacht van middernacht tot 02:00. Het schip lag aan 5 scheckels ketting (1 scheckel = 27 meter) maar bewoog desondanks behoorlijk. Maar we hadden de ruimte en het anker krabde niet dus we konden met een gerust gevoel naar bed.
PS: Zonder er veel waarde aan te hechten raapte ik tijdens de excursie een plastic label op, eigenlijk alleen om het aan boord bij de vuilnis te gooien. De volgende ochtend vond ik het weer in de zak van mijn jas en liet ik het zien aan onze gids die naast me stond en die ineens enorm opgewonden werd. Het bleek een label te zijn van een zeeolifant, waarschijnlijk van de Falkland eilanden, verloren door een zeeolifant op dit eiland. Hij liep er acuut mee weg om naspeuringen te gaan doen. Wordt vervolgd!

25 maart 2010: de "Holland Gletscher" onze eerste landing.

We starten de dag met de wacht van middernacht tot 04:00.
Ik ben niet naar bed gegaan voor die tijd en dat was maar goed ook! Toen ik om 23:30 de andere ging roepen waren ze net in hun eerste diepe slaap en liepen daarna rond als zombies.
Tim en Gerrit namen de uitkijk, Gary en ik namen het stuurwiel. De wind was gaan liggen, de temperatuur redelijk, natuurlijk stikkedonker en de sterrenhemel (voor zover zichtbaar door de gaten in de wolken) spectaculair.
De kompasroos wordt van onderen aangelicht en dat maakt de cijfers nauwelijks leesbaar. Ik kon de cijfers zonder bril dus niet lezen, maar dat hebben we opgelost door Gary de cijfers te laten oplezen, terwijl ik stuurde.
Verder weinig spectaculair, alsmaar rechtuit en het halfuur was redelijk snel om. Tijdens de tweede wacht stonden Gary en ik op de uitkijk op het voordek in het stikkedonker. Het enige zichtbare waren 2 lichtbakens in de verte die de splitsing van het Beagle kanal in een noord en zuid tak markeren. Daar draaiden we de noordelijke tak in om vlak daarna het anker te laten vallen in een kleine baai "Caleta Olla" oftewel Pot baai. Een heel kleine baai met prima beschutting tegen de zuid-wester winden. Tegen de tijd dat het anker viel lagen wij al in onze bunk. Om 04:00 zat onze dienst erop en aangezien er toch niets viel te zien zijn we er direct ingedoken, Gary achterlatend voor de eerste ankerwacht.
's morgens om 08:00 kwam ik aan dek met uitzicht op een prachtig kleine gletscher " de Holland Gletscher" die blijkbaar uitmondt in een klein meertje.(S 54,9 W 69,1), maar vanaf het schip onzichtbaar.

Rond 09:00 begon het shuttlen. Met 2 Zodiacs werd de hele (trainee) bemanning aan land gebracht om vervolgens onder leiding van Jordi aan de wandeling omhoog te beginnen. Redelijk ongerepte natuur, alhoewel het pad niet voor de eerste keer gebruikt werd. De prachtige mossen vormen dikke lagen sompig veen en als je er dus opstapt trap je de bovenlagen kapot en pers je het erin opgehoopte water eruit. Binnen no-time is zo'n pad dus een kletsnatte, gladde en modderige bedoening waarlangs de hele groep zich een weg naar boven zocht.
Jordi zette er direct de sloffen in en het lint van rode en gele jacks werd langer en langer. Het doel bleek de top van een heuvel te zijn, maar die werd slechts door enkelen gehaald, in ieder geval niet door deze 4 oudjes die op 3/4 van de tocht bleven steken maar ook vandaar een spectaculair uitzicht hadden over de gletscher, het gletschermeer, maar ook de "Europa" in het Beagle kanaal en de verschillende tall ships die nog steeds voorbij komen.
Na terugkomst aan boord kwam zowaar de zon door de bewolking en konden we aan dek napraten en zelfs de lunch nuttigen (heerlijk pompoensoep). Na vertrek hebben Gary en ik weer aan het roer gestaan tot 14:00 uur. In de tussentijd passeerden we de ene (prachtige) gletscher na de ander met name als de Franse gletscher, de Duitse - de Roemeense etc. Ongelooflijk hoe indrukwekkend de natuur hier is.

Na de wacht zijn we massaal de kooi ingedoken om de nachtwacht weg te slapen.
Om een uur of 4 waren we weer aan dek. Prachtig weertje en intussen voeren we op een noord-west verlenging van het Beagle kanaal. Langzaam aan komen de rotswanden steeds dichter bij elkaar om uiteindelijk min of meer dood te lopen waarna er rechts een nauwe doorgang is naar stuurboord naar een spectaculaire gletscher "Seno Garibaldi" (Garibaldi is de naam van zowel de "inlet" als de gletscher als ook de grot). (S 54,6 W 70,0)

Langzaam varen we door het drijfijs afkomstig van de gletscher om uiteindelijk pal voor de gletscher tot stilstand te komen Terwijl we dichterbij kropen kwam een tweede kleinere gletscher in zicht rechts van de grote, maar eveneens spectaculair.

Snel het diner genuttigd (18:00) en direct daarna gingen de Zodiacs shuttelen naar een grote diepe grot tussen de 2 gletschers in. Een grot is maar een grot, maar de tocht tussen de ijsschollen door laverend, de prachtige kleuren van de gletscher, het kraken en knallen ervan is enorm; wat een power, wat een beelden.

De grot was ook enorm. Jordi, onze gids was er al eens eerder geweest, maar dit was de eerste keer met een groep toeristen. Diep in de grot is de rots verpulverd, stof bijna. Heel veel leisteen, weinig rots. Aan de ingang is veel meer rots, helemaal grillig en geaderd. Hier moeten enorme krachten bezig geweest zijn.

Met de laatste boot kwam Gluhwein en ook Sirius (de scheepshond, een Friese Stabij van 6 maanden) aan wal. Sirius viel natuurlijk direct in het water, maar zo te zien kon hem dat niet veel schelen
Ook de terugtocht was spectaculair: een tochtje onder een heldere hemel, een halve maan boven de besneeuwde bertoppen en het schip tussen de ijsschotsen, kortom; een prachtig gezicht.
Aan boord nog even toegekeken hoe we ons langzaam uit het ijs werkten en uiteindelijk rond 21:00 uur naar binnen gegaan voor warme koffie. Vanavond geen wacht! We krijgen rust van Klaas!

24 maart 2010: We ronden Kaap Hoorn!

03:30 op, 04:00 op uitkijk, wat is het hier stikdonker!! Geen sterren, maar ook geen strooilicht van steden, auto's of wat dan ook.

Voelde me niet helemaal goed, we voeren op de motor, zonder zeil en hadden stevige deining. Na 1e wacht wat gegeten waarna het beter ging.
Om 06:00 uur zagen we de lichten van de andere tall ships. We naderen de Kaap vanuit het noorden en gaan met een wijde bocht rond het eiland van Kaap Hoorn waarbij we van west naar oost de eigenlijke Kaap passeren.
Om 0700 was het licht en begonnen we met de schepen onder vol zeil aan onze nadering en passage van de Kaap. Spectaculair mag ik wel zeggen. Naarmate het lichter werd staken de schepen af tegen de oplichtende horizon in het Oosten, waar de zon net onder de wolken doorscheen. Overal om ons heen deze prachtige schepen onder vol zeil en te zien aan de flitslichten werden wij net zo vaak door hen gefotografeerd als zij door ons. Dit duurde zo'n 2 uur waarbij we ook door helicopters en marineschepen werden gefotografeerd.
Om een uur of negen begonnen we het schip af te tuigen. Wij varen weer pal noord, dan west door het Beagel Kanaal , langs Ushuaia en dan verder westwaarts om een paar landingen te gaan doen. Dat is een verrassing, maar wel een aangename!
We hebben haast: er zijn harde winden voorspeld en Klaas (de kapitein) wil uit Nassau Bay zijn voordat we 80 knopen wind over ons heen krijgen. Het is duidelijk te voelen: naarmate we noordelijker komen neemt de wind toe. Gelukkig hebben we die recht op de kop dus we liggen redelijk stabiel. Krijgen af en toe flinke spray's over maar het stampen valt mee en rollen doen we (nog?)niet.

Na het aftuigen ben ik een uurtje gaan slapen en kwam weer helemaal fris boven voor de lunch om 13:00.
Om 14:00 begon onze tweede wacht, die zich in eerste instantie beperkte tot uitkijk.
Om 15:00 uur kwam Klaas om een roerwacht vragen, dus toen ik om 15:30 op toer moest heb ik samen met Tim gestuurd. Spectaculair om het schip tegen een windkracht 8 in te sturen. Ze is redelijk koersvast maar toen we naar het westen gingen sturen krijgt de wind toch grip op de voorkant waardoor ze toch steeds gecorrigeerd moet worden: werken dus!!!
Om 16:00 uur was onze wacht afgelopen De wind is nu wat gezakt, dikke windkracht 8 nog steeds op kop. Temperatuur zo'n graad of 5 en droog, alhoewel we stevig zeeën overkrijgen.

Spectaculair en indrukwekkend!

De dag van vertrek, 23 maart 2010

Het is bijna een week geleden dat ik een Internet verbinding had.
Ik zak vandaag proberen een aantal blogs te plaatsen. Ik zal de datum in de titel plaatsen aangezien de blogdatum steeds hetzelfde is.
Op de dag dat ik de vorige blog plaatste, zijn we die middag om 17:00 aan boord gegaan waar we hartelijk werden ontvangen door de vaste crew, naar onze hut werden gebracht, een foto werd gemaakt voor het "facebook" en we vervolgens nog lang hebben geborreld en verder hebben kennisgemaakt. De avond werd schitterend afgesloten met een concert van een van de scheepsbands op de pier en een prachtig vuurwerk.

De dag van vertrek, 23 maart 2010
 07:00 ontbijt
Het ontbijt wordt geserveerd in salon and lounge en is rijkelijk voorzien van brood, broodjes, corn flakes, kaas, vlees, jam, fruithagelslag, pindkaas etc. etc.
We zijn intussen in 3 wachten ingedeeld, rood, wit en blauw. Het wachtsysteem draait met 4 uur op en 8 uur af, met 2 korte wachten van 2 uur tussen 12:00 /14:00 en 14:00 / 16:00 om te zorgen dat het wachtschema doordraait en de hondenwacht niet elke keer voor dezelfde wacht is.
Onze kajuit (7) zit in de de Rode wacht en we hebben Gary (een van de amerikanen) eendrachtig tot watchleader gebombardeerd.

09:00 familiarisatie met het schip
Na de 3 bellen om 08:00 met de palaver van de dag (Jordi met toeristische informatie) kregen we een familiarisatie programma. Dat wil zeggen dat de 3 wachten om beurten een praatje kregen van een van de bemanningsleden over Security, wachtsysteem, dagindeling de dokter etc. etc.

Zijn door het schip heengelopen om de verschillende ruimten te zien, maar je bent natuurlijk redelijk snel uitgekeken: zo groot is het schip nu ook weer niet.

12:00 vertrek
Na de familiarisatie was zo'n beetje iedereen aan dek om het vertrek van de andere schepen gade te slaan. Wij zijn de laatste in de rij, dus het duurt even. Vertrek loopt volgens vast patroon. Een militaire band marcheert naar het schip speelt een deuntje, een Argentijnse officier neemt afscheid en op het moment dat het schip losmaakt wordt een afscheidsdeun gespeeld. De schepen hebben allemaal hun eigen manier van losmaken en afvaren. Sommigen gaat soepel en professioneel, anderen een beetje clumsy.

Toen de Europa aan de beurt was ontstond er spontaan een polonaise op het tussendek op de tonen van de militaire band! Ik denk niet dat die Argentijnen dat helemaal begrepen, maar leuk was het wel en helemaal typisch Europa.
We voeren af op de nederlandse manier: voorspring en achteruit, daarna draaien en eruit. Niemand anders deed dat, waarom weet ik niet, het is simpel en elegant.

Vanuit Ushuaia gingen we oost tot Port Williams en daarna zuid rechtstreeks naar de Kaap. Weer was rustig en redelijk zonnig zodat we onder vol zeil voeren. Wij liepen onze eerste wacht van 16:00 tot 20:00

Aangezien we met 12 man zijn is de Rode Wacht onderverdeeld in 3 secties die elkaar om het half uur aflossen. De ene keer doen 2 uitkijk en de andere 2 het roer. Ik heb dus mijn eerste toer aan het roer al gehad en tijdens onze uitkijk waren er dolfijnen aan de boeg.
Het schip laat zich redelijk makkelijk sturen. Je moet even wennen aan het feit dat je VOOR het roer staat en niet erachter, maar verder gaat het prima.
Uitkijk is ander koek. Als er wind staat sta je onbeschut op de boeg, dus dat is koud en nat. Zover boffen we met het weer!

19:00 diner (rode kool, appelmoes, rijst)
08:30 lezing over de deelnemende schepen door Michael. Was leuk. Die jongen weet er veel van en is ook daadwerkelijk op veel van die schepen geweest. Voor mij is het wennen aan al die engelse nautische woorden en definities.
09:30 naar hut, iedereen slaapt, ben ook maar gaan slapen want om 04:00 tot 08:00 hebben we de hondenwacht.

Tierra del Fuego National Park

Vandaag was de laatste dag die we moesten doden voordat we aan boord kunnen gaan.
Vanochtend zijn we dus in de bus gestopt die ons zo'n 12 km uit Ushuaia bracht, naar het eindstation van een smalspoor stoomtreintje dat ons in 3 kwartier naar het Tierra del Fuego National Park bracht. Was minder spectaculair als we dachten, maar niettemin leverde het prachtige vergezichten op van de omringende bergen en de slingerende stromen in de vallei.
Wederom een prima dag. Het begon bewolkt met een spatje regen maar geen wind en goede temperatuur: zo'n 8 graden. Het stoomtreintje is een overblijfsel van de eigenlijke eerste bewoners van Vuurland: een gevangeniskolonie zodat Vuurland in ieder geval bewoond was om de rechten van Argentinië op dat stuk land kracht bij te zetten. De gevangen werden met het treintje zo'n 25 km de bergen ingebracht (zomer en winter!!) om bomen te kappen en rotsen te verpulveren voor bouwmaterialen. De gevangenis is al lang weg en begin 1990 is het treintje en het spoor gerestaureerd  en nu een belangrijke toeristische attractie.

Voor hen die zich afvragen waar de foto's blijven: ik heb eigenlijk alleen een videocamera en mijn telefoon bij me. De vorige foto's zijn van mijn telefoon, maar vandaag en gisteren heb ik alleen de video camera gebruikt. Aangezien de techniek die ik nodig heb om de data van de camera naar m'n laptop te krijgen onderin mijn plunjebaal ligt en ik die nog steeds niet heb uitgepakt, zullen jullie nog even moeten wachten op de foto's.

Nog even en we gaan aan boord, en natuurlijk begint het nu te regenen! Blijf volgen, echter heb geduld want de volgende keer dat ik weer kan schrijven is waarschijnlijk redelijk ver weg.

Kennismaking met "Europa"

Vandaag hebben we heerlijk uitgeslapen en een groot ontbijt genuttigd. Daarna gingen we op weg naar de haven om kennis te maken met de "Bark Europa". We worden weliswaar pas morgen om 17:00 uur verwacht, maar aangezien ze toch al aan de kade ligt en er open dagen zijn gaan we maar vast eens kijken.

Geen moment te vroeg bleek. Toen we aankwamen bij de poort, die toegang geeft tot de pier, stond daar een kleine menigte te kijken naar een uittocht van alle bemanningen van de 10 tall ships die intussen aan de pier liggen. Zij begaven zich naar een verzamelterrein om zich daar op te stellen voor een optocht door de stad. Dus ook de bemanning van de bark. Ondanks het feit dat het maar een heel klein groepje is, mag ik wel zeggen dat het een opvallende groep is. Toen de optocht eenmaal op gang kwam, kwamen er strakke detachementen in smetteloos uniform voorbij, afgewisseld met folkloristische dansgroepen en bands uit Mexico, Venuzuela etc. En daar tussen in, met een grote Europesche vlag en een kleinere Nederlands vlag, de bebaarde, langharige bemanning EN een groepje kinderen zwaaiend met Nederlandse vlaggetjes. Op het verzamelterrein hebben we kennis gemaakt met de kapitein, en een Frans koppel  die morgen ook aan boord komen.
De rest van de middag hebben we genoten van het prachtige weer en ons puffend voortbewogen in onze pooluitrusting. Hoezo, koude wind en chill factor?? Een heerlijk briesje, lekker zonnetje en zo'n 10 graden. Dadelijk gaan we de Kaap nog ronden op de motor omdat er geen wind staat, het zal toch niet waar zijn! We moeten natuurlijk wel sterke verhalen kunnen vertellen later!

Morgen gaan we met een stoomtreintje het Nationale Park "Tierra del Fuego" verkennen en om 17:00 uur is het inschepen. Het plan is dat we dinsdag 08:00 uur uitvaren.

2e stop: Ushuaia, Patagonië, het einde van de wereld!

Het is herfst in Argentinië.
Ten minste in dit deel van Argentinië. Ik ben uiteindelijk in Ushuaia aangekomen en zoals de bewoners hier zelf zeggen: welkom aan het eind van de wereld. Ik heb het niet gecontroleerd, maar het schijnt de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld te zijn. Volgens Rudolfo, de taxi chauffeur die me van vliegveld naar hotel bracht: 18.000 inwoners.

Er staat een snijdend koude wind, minimaal Beaufort 5, maar vaak ook 6. Temperatuur uit de wind zo'n 5 graden, maar de chill factor hakt er wel in. Voordeel van de harde wind: heldere luchten met prachtige vergezichten op de omringende bergen met sneeuw op de toppen en flanken. Het is een indrukwekkend gezicht totdat het ineens dichttrekt en begint te regenen.

Ook indrukwekkend is het zicht op de haven, met aan de lange pier zo'n 7 - 8 tall ships, inclusief de Bark Europa. Op zichzelf is de Europa een stevig schip (zie de website), maar tussen de rest van de tallships is ze duidelijk de kleinste. Maar ook de meest opvallende: lopen alle andere bemanningen er (militair) geüniformeerd bij, op Europa is het "Pirates of the Caribbean"; T-shirts, lang haar, baarden, oorringen, hondedrinkbakken op het dek, kortom: een vrijbuiterschip volgens hollandse traditie. Ben benieuwd, er moet een relaxed sfeertje aan boord hangen.
Ushuaia zelf is een groot toeristenoord. Dat is vanwege de prachtige omringende natuur met Nationaal Park, haar ligging aan het groene water van het Beagle Kanaal, maar vooral omdat de haven een uitvalplaats is van toeristenschepen die hier hun passagiers oppikken op weg naar Antartica. Dat  is ook wat de Bark Europa tijdens de Antarctische zomer doet. Nu die zomer echter ten einde loopt zoekt ze haar klandizie verder naar het noorden en ik ga dus mee op de eerste etappe daar naar toe.

Vanaf vandaag is onze ploeg ook compleet. Tim en Gary had ik gisteren al in BA ontmoet en zij zijn via een andere vlucht al een paar uur eerder in Ushuaia aangekomen. Gerrit, onze Belgische hutgenoot kwam een paar uur later aan, redelijk kapot na een vlucht uit Brussel via Madrid en Buenas Aires (zonder hotelovernachting!)
Morgen meer, zolang het kan. Communiceren is redelijk moeilijk. Op dit moment heb ik geen service op mijn telefoon (wel in de stad, niet in het hotel), maar kan ook in de stad geen data verbinding krijgen. Ook de dongle voor mijn laptop werkt hier niet. Op dit moment ben ik dus afhankelijk van de internet verbinding die het hotel heeft. Zolang ik hier ben zal ik dus wat vaker proberen te schrijven. Eenmaal aan boord ben ik bang helemaal geen verbinding meer te hebben.

1e stop: Buenos Aires

Het is zomer in Argentinië. En na de lange Hollandse winter achter me en de koude van Patagonië voor me is dat best wel lekker!

Na een voorspoedige vlucht met Air France ben ik vanuit Parijs rond 09:00 lokale tijd (het is hier 4 uur vroeger) geland. Immigratie en bagage ging vlot, maar het omwisselen van euro's naar pesos nam een half uur in beslag. Het komt hier nl. niet uit de automaat, het echte handwerk dus.

Rond 11:45 was ik, na een rit per bus,  in mijn hotel in het hartje van Buenos Aires. Ik zit echt midden in het centrum op de Av. de Mayo, op loopafstand van Plaza de Mayo, je weet wel, van de dwaze moeders. Er zijn echter geen dwaze moeders meer, maar wel een tentenkamp van de veteranen van de Falkland oorlog. "De helden van.... " zoals dat hier heet, geen echt verheffend gezicht moet ik zeggen.
Vanmiddag heb ik rustig de stad  verkend. Ik ben bij het havenkwartier geweest en moet zeggen dat het wel wat weg heeft van Rotterdam. Een veel kleinere haven, dat wel, maar een lekker compacte stad met heel veel op loopafstand.
Vanavond heb ik een ontmoeting met 2 van mijn hutgenoten aan boord van de Bark Europa. Twee Amerikanen waarvan ik er een ken (uit de Vaarttuig avonturen). De vierde hutgenoot, een Belg, zien we pas morgenavond wanneer we met z'n allen in Ushuaia zijn.

Dat staat dus voor morgen op het programma: om 09:00 uur vetrek ik van het lokale vliegveld (Aeroparque), voor een vlucht van 5 uur (tussenstop van 1 uur) naar het uiterste zuiden van Zuid Amerika. Ik heb het eens op de kaart nagekeken, maar op Europese schaal vlieg ik morgen van Marokko naar Zweden. Dat is zowel waar voor de afstand als ook voor de temperatuur. In Buenos Aires is het een lekkere 30 graden, in Ushuai zo'n 10 graden (en dan is het goed weer!!!)

Ik ga m'n best doen dit te versturen. Zal een opgave zijn want tot nu toe lopen mijn verbindingen uiterst moeizaam (hetgeen ik eigenlijk ook wel verwachtte). Eigenlijk werkt hier alleen SMS via mijn telefoon. Tot nu toe is de pre-paid internet dongle voor mijn laptop onbruikbaar gebleken. Voorlopig ben ik dus afhankelijk van de internetverbindingen van mijn hotels.